Avrupa toplumlarinda sanatin kurumsallasmasinin tarihi, sanatin vozerkligini kazanmasinin tarihidir. Ronesansta tohumlari atilan bu ozerklesme sureci boyunca sanat, Kilise ile Sarayin himayesinden ve vesayetinden koparak bagimsizlasir. Ayni surecte kapitalizmin yukselisine kosut bir sanat piyasasi orgutlenir. Bir yandan da sanat tarihi ve sanat elestirisi basli basina birer yazin turu olarak gelisir. 19. yuzyila gelindiginde, kendi bilgisini ve estetigini kendi icinde belirleyen, otoriteyi ve mesruiyeti kendi mercilerinden devsiren bir sanat alani tesekkul etmistir. Ne var ki, bu alan bir yandan da piyasaya tabidir; oysa varligini ekonominin inkari uzerine tesis etmis, kendini ticari kaygilarin reddiyle tanimlamistir. Pierre Bourdieu, burada yayimladigimiz iki temel makalesinde, sanat alanina damgasini vuran bu paradoksu masaya yatiriyor ve sembolik mallarin uretimindeki yapisal dinamikleri ortaya koyuyor. Tiyatro, edebiyat ve gorsel sanat alanlarindaki saha arastirmalari uzerinden, kulturel uretimin temel yasasi olan rekabetin nasil isledigini inceliyor. Cikar gozetmezlik, saf estetik, sanat-icin-sanat gibi siarlarin ustunu orttugu sembolik iktidar mucadelelerini gozler onune seriyor. Randal Johnsonin sunus yazisi ise Bourdieunun calismalarini ve temel kavramlarini ele aliyor.
